Cover
Op de cover van ‘De Erfgenaam’ is in de kleur zwart de stad Houston op achtergrond getekend en op de voorgrond een verliefd stel. Voor de lucht is een harde kleur blauw gebruikt. De titel en de naam van de auteur zijn de kleuren geel en wit. Ik vind het een opvallende en mooie cover.

Het verhaal
Hayes Rivers is enorm bevooroordeeld wat vrouwen aangaat, hij denkt dat ze alleen maar achter zijn geld aan zitten. Na een ontmoeting met Confidence gedraagt Hayes zich behoorlijk arrogant. Toch kan Hayes, maar ook Confidence, de aantrekkingskracht die ze beide voelen, niet negeren. Ze geven er aan toe en hebben een geweldig weekend waarbij de vonken eraf spatten! Al snel merken ze dat hun werelden waarin ze leven zo ongelofelijk ver uit elkaar liggen. Hayes komt uit een rijke en de meest invloedrijke familie van Houston. Het brengt voor Hayes veel verantwoordelijkheden en hij weet hier niet altijd even goed mee om te gaan. Confidence daarentegen komt uit een veel minder milieu en daarbij is ze ook nog net haar baan kwijt.

Hayes wil maar een ding, zijn leven delen met Confidence, zal zij haar hart openen voor hem?

Mijn mening
Dylan Allen heeft een heerlijk romantisch verhaal geschreven waar behoorlijke hobbels genomen moeten worden. Ze heeft dit op zo’n wijze gedaan dat de situaties waar Hayes en Confidence zich door heen moeten slaan begrijpelijk zijn. De emoties zijn dan ook voelbaar. Niet alleen de ontroerende maar ook zeker de boze emoties. Want hoe Confidence soms wordt benaderd door de familie van Hayes daar gaan mijn nekharen recht van overeind staan. Echt het gedrag, wat een arrogantie…..

De personages van Hayes en Confidence hebben al veel voor hun kiezen gekregen. Hun fysieke aantrekkingskracht is groot dat ze niet anders kunnen dan daar aan toegeven. Ik hoef daar vast en zeker niet over uit te wijden. Het enige wat ik er over wil vertellen is dat er voldoende spicy momenten in ‘De Erfgenaam’ voorkomen. Daarnaast heeft de auteur ervoor gezorgd dat door alles wat Hayes en Confidence mee maken dit de ontwikkeling van hun personages ten goede komt.

Dylan Allen heeft een schrijfstijl die mij goed meeneemt in het verhaal van ‘De Erfgenaam’. Ze heeft ervoor gekozen om elk hoofdstuk te koppelen aan een personage. In die hoofdstukken wordt het verhaal verteld door het personage in de ik-vorm. Daar heb ik af en toe wel even wat moeite mee gehad.

Dylan Allen heeft me toch voor het einde van ‘De erfgenaam’ een cliffhanger bedacht, jeetje! Laat het volgende deel maar snel komen.

‘De Erfgenaam’ krijgt van mij 3,5 Sterren.