Vele Boekstagrammers of Boektokkers die gebruik maken van Facebook, Instagram of TikTok zien elke week de berichten van Jacodine van de Velde langskomen. Want wanneer ze niet bezig is met het onder de aandacht brengen van haar boeken (en dit zijn er inmiddels 8, nummer 9 komt in maart) vraagt ze ook aandacht voor de Instagramaccount Booksand.cocktails. Dit account heeft ze samen met haar feelgoodschrijfmaatjes Chantal Claassens, Anja Janssen en Mienke Feijen. Mocht je dit gezellige account nog niet kennen, dan is het zeker een aanrader om deze op te zoeken. Naast deze werkzaamheden post Jacodine met regelmaat berichten over wat ze naast het schrijven van boeken allemaal nog doet. 

Jacodine heeft al vaak een interview gegeven over haar auteurschap. In het artikel ‘Het licht in jou en mij’ van 31 juli 2023 (Het licht in jou en mij van Jacodine van de Velde – Boek2Musch) heb ik al even kort ingezoomd op wat de Bezige Bij Jacodine allemaal doet. Graag ga ik in dit interview hier verder over in gesprek met haar maar eerst wil ik graag weten……



Waarom de ideëen voor de verhalen die in je hoofd al enige jaren sudderden ineens achter elkaar geschreven moesten worden? Want 7 boeken in drie jaar! is wel erg veel 🙂 Wat of wie zette je hier toe aan? En hoeveel verhalen sudderen er nog in je hoofd? Met andere woorden: hoeveel verhalen komen er in de komende drie jaar van je uit?



Eigenlijk begon het sudderen zes jaar geleden pas, in 2018, met één enkele scène die uiteindelijk de eerste paragraaf werd van hoofdstuk 1 in ‘Wat je zegt zie je zelf’. Verder sudderde er helemaal niets, haha. Ik begon met schrijven en het was alsof ik in een trein zat die geleid werd door het spoor. Soms kwam er iets heel anders op papier dan ik in mijn hoofd had. In het begin had ik niet het idee dat ik een boek aan het schrijven was, het verhaal moest er gewoon uit. Pas gaandeweg dacht ik: hoe gaaf zou het zijn als dit verhaal mensen met een eetstoornis, of hun omgeving, op de een of andere manier zou helpen!
Tussen het beginnen met schrijven en het uitkomen van mijn debuut zat twee jaar en toen ik eenmaal begonnen was, begon er wél heel veel te sudderen. ‘De stilte zegt genoeg’ was al bijna klaar toen mijn debuut uitkwam. Het ene verhaal leidde tot het volgende en er kwamen steeds meer ideeën. Ik bleek het schrijven ontzettend leuk te vinden.
Hoeveel verhalen er nu nog sudderen? Best veel. Maar ze zullen niet allemaal tot een boek leiden. En hoeveel dat er zullen zijn in de komende drie jaar? Wie zal het zeggen… Dit jaar in ieder geval drie: ‘Bij hoog en laag’, die er nu net is, de non-fictie ‘Wegwerpkind’ in maart en aankomende zomer de young adult ‘Blijf bij me in het donker’. 



De onderwerpen van je YA verhalen vloeiden die voort uit je 14-jarige werkervaring die je als therapeut in de kinder- en jeugdpsychiatrie hebt opgedaan? En zijn er onderwerpen waar je zeker nog over wilt gaan schrijven? En waarom?



De eerste drie hebben inderdaad direct of indirect een link met mijn werk. De andere twee niet. Ik heb op dit moment geen specifieke onderwerpen waarover ik per se wil schrijven, maar dat kan volgende week zomaar anders zijn, mijn hoofd kennende. 



In je werk als therapeut heb je vast en zeker schrijnende situaties meegemaakt. Natuurlijk ben je professioneel ingesteld, maar toch lijkt het mij enorm lastig om dit in elke situatie te zijn. Heb je zulke situaties verwerkt in je verhalen of houd je dit voor jezelf?



Professioneel zijn betekent voor mij niet dat je geen emoties mag tonen richting de cliënt. Ik denk juist dat het fijn is voor mensen om te merken dat ze iemand tegenover zich hebben die niet onaangedaan is door hun situatie. Er zijn geen concrete situaties vanuit mijn werk die in mijn boeken verwerkt zijn, alleen in ‘Wat je zegt zie je zelf’ komen situaties voor die veel mensen met een eetstoornis zullen herkennen, zoals de moeite om in bijzijn met anderen te eten, niet in zwemkleding durven, eigen eten meenemen op vakantie. 



Veel mensen vinden het best eng om te veranderen maar jij niet. Want op een gegeven moment tijd vond je het tijd voor verandering en ben je in het diepe gesprongen. Wil je ter inspiratie je ervaring over die verandering delen? En natuurlijk hoe je eigen praktijk ‘Een zorg minder’ bevalt die je op 1 januari 2021 bent begonnen?



Haha, ook ik vond die verandering eng, hoor. Ik heb er anderhalf jaar tegenaan gehikt om mijn vaste baan (die ik wat betreft inhoud en collega’s heel fijn vond) op te zeggen. Achteraf gezien heb ik veel te lang gewacht. Maar uiteindelijk werd ik er letterlijk ziek van. Het laatste zetje kreeg ik toen het met een van mijn kinderen niet goed ging en dat een grote impact op mij had. Collega’s snapten niet dat ik me niet ziek meldde en ‘direct’ ontslag nam, maar voor mij was het geen optie om thuis te zitten terwijl ik niet ziek was. Ik zou me heel slecht voelen als ik thuis lekker zat te schrijven of over het strand liep terwijl mijn cliënten niet geholpen werden, of over moesten naar een collega die ook al overbelast was.
Ik was toen niet van plan voor mezelf te beginnen, maar eerst eens een paar maanden uit te rusten. Het liep anders, want één van mijn cliënten vond het zo erg dat ik wegging dat haar ouders vroegen of ze mij zelf mochten inhuren. Van het een kwam het ander en was er van uitrusten geen sprake, haha. Er moest veel geregeld worden, dus ik dacht ‘laat ik het dan maar meteen goed doen’ en zo ontstond mijn praktijk (zie bijgevoegd filmpje dat Jacodine maakte over haar praktijkruimte).
Inmiddels heb ik mijn draai gevonden in ZZP-land en loopt mijn praktijk goed. Dat ik zelf kan bepalen welke behandelingen ik wel en niet oppak is fijn. Het zelf indelen van mijn tijd kan zowel een zegen als een vloek zijn, want ‘nee’ zeggen blijft een dingetje voor mij.



Regelmatig heb ik ook berichtjes langs zien komen over de gesprekken die je als taalcoach met Firas hebt gevoerd. Hoe kwam je er zo bij om dit te gaan doen? En blijf je dit doen?



Afgelopen zomer werd ik ineens benaderd door Taalhuis Walcheren met de vraag of ik hier samen met vier andere ‘bekende Walchenaren’ (daar moest ik wel om lachen, hoor) aan wilde meewerken. Als een soort ambassadeur. Ik besloot het te doen en het is ontzettend leuk! Ik vind het echt een verrijking en het zet je aan het denken over heel veel dingen.
Deze maand was de afgesproken periode van drie maanden voorbij en hebben we een terugkombijeenkomst gehad. Vier van de vijf taalcoaches gaan verder met hun taalvrager, waaronder ik. 

Nu weten we inmiddels dat je een bezige bij bent, maar we hebben het nog niet over je  vertaalwerk en de Schrijverscentrale gehad. Vertaal je veel boeken van het Engels naar het Nederlands? En welk genre vertaal je dan het liefste?

Inmiddels heb ik er ongeveer 50 op mijn naam staan en ik begon ongeveer zes jaar geleden, dus dat is behoorlijk wat. Mij maak je altijd blij als ik een boek van Rebecca Yarros mag vertalen 🙂

Hoe zorg jij ervoor dat je naast al je werkzaamheden, het schrijven, het vertalen, het proeflezen, sociale media, je gezin en…..(want ik ben vast iets vergeten:-)) je ontspanning krijgt?


Oei… dat is een pijnlijke vraag, haha. Ik roeptoeter al drie jaar dat ik een betere balans moet zien te vinden en minder moet werken, maar blijkbaar handel ik er niet naar. Ik moet daarbij zeggen dat de scheidslijn tussen werk en hobby ook wel heel dun is als je het hebt over schrijven en vaak ook vertalen. Een mooi boek vertalen voelt niet altijd als werk. En schrijven ook niet. Op andere momenten weer wel, als er druk op zit in verband met deadlines of als je voor de tigste keer je verhaal moet herschrijven en het helemaal hebt gehad.
Maar goed, wat ik wél doe is proberen elke dag te wandelen. Verder badminton ik 1x per week. Ik hou van lekker koken (en eten 🙂 en in de zomer het liefst op het strand), een film of een serie kijken en lezen. 
 
Het kan zijn dat je dit liever privé houdt maar wil je ook iets vertellen over je gezin? Waar jullie graag met z’n vieren naar toe gaan op vakantie, hoe vaak jullie een duik in zee nemen, wat je zoons doen…..


Daar wil ik best iets over vertellen, natuurlijk, want mijn gezin is de kern. Ik heb een hele lieve man, die me erg steunt in alles wat ik doe. Dat is echt goud waard, want hij moet soms behoorlijk inleveren door alles waar ik druk mee ben. Daarnaast heb ik twee zoons. Zij zijn anderhalf jaar geleden allebei op kamers gegaan. De een in Utrecht, de ander in Breda. De een komt elk weekend naar huis, de ander maar eens in de twee maanden. Maar zo makkelijk komt hij niet van ons af, want we gaan gewoon naar hem toe, haha. Dat is trouwens ook iets wat we graag doen: er op uit gaan. Dat kan een weekendje weg zijn, maar ook gewoon ergens anders dan in onze eigen omgeving gaan fietsen of wandelen. We hebben een caravan en mijn man en ik willen die nu ook vaker in het voorseizoen pakken om er even uit te zijn.
Onze zoon heeft mij de afgelopen periode erg geïnspireerd door hoe hij in het leven staat en daardoor sta ik meer stil bij de dingen die ik doe en waarom ik ze doe. Wil ik dit of vind ik dat ik dit moet? Mijn streven is vooral dat eerste te doen en dat is dan misschien ook direct de reden dat er niets verandert aan de balans in mijn leven: misschien is dit gewoon waar ik me goed bij voel.

Jacodine, ik wil je graag bedanken voor onze fijne samenwerking, je gastvrije ontvangst en de tijd die je hebt vrijgemaakt voor Boek2Musch!

En wanneer je nu denkt dat dit de afsluiting van ‘De week vol feelgoods van Jacodine van de Velde is, dan heb je het mis……. want natuurlijk sluiten we de week af met de recensie over de nieuwste feelgood ‘Bij hoog en laag’ van Jacodine. Vertel ik iets meer over Westkapelle, waar dit verhaal zich afspeelt en …… volgt er nog een verrassing.